Rekonstrukcja koncepcji DFL M.H. Millera z wykładu noblowskiego i paradoksu dźwigniowego T. Berenta

Cel – Celami artykułu było stwierdzenie, czy Miller i Berent przedstawiają swoje przykłady liczbowe w ramach tego samego modelu, czy są to modele różne, wyjaśnienie dla przykładu Millera, dlaczego funkcja DFL jest funkcją nieliniową, dlaczego relacja między ROE a ROIC jest wielkością zmienną oraz dlaczego relacja między przyrostami ROE i ROIC jest wielkością stałą. Dla przykładu Berenta celem było wykazanie, że paradoks dźwigniowy nie istnieje. Celami niższego rzędu było wykazanie, że można określić jednoznacznie dla danego ROIC i struktury kapitału wielkość ROE, oraz że można jednoznacznie określić relację przyrostów ROE i dźwigni finansowej dla dowolnej struktury kapitału, a także wykazanie, że dla dowolnej stopy zmian DF można jednoznacznie określić stopę zmian ROE.
Metodologia badania – Modelami, w ramach których Miller i Berent przedstawiają swoje przykłady liczbowe, były model rachunkowości zarządczej i model mieszany. Badając przykład Millera, posłużono się liniową funkcją EBT o zmiennej elastyczności, funkcją mnożnika ROE oraz funkcją relacji między przyrostami ROE i ROIC. Badając przykład Berenta, użyto funkcję mnożnika ROE, funkcję relacji przyrostów ROE i DF oraz funkcję mnożnika kapitałowego.

Wynik – Koncepcja paradoksu dźwigniowego Berenta i koncepcja DFL Millera są przedstawiane odpowiednio w ramach modelu rachunkowości zarządczej i modelu mieszanego i są zatem koncepcjami o różnym zasięgu przedmiotowym. Dla przykładu Millera wyjaśniono, że funkcja DFL jest funkcją nieliniową, ponieważ liniowa funkcja EBT jest funkcją o zmiennej elastyczności, a także wyjaśniono kształtowanie się relacji między ROE a ROIC dla dowolnej wielkości ROIC za pomocą liniowej funkcji mnożnika ROE oraz wyjaśniono, że relacja przyrostów ROE i ROIC jest stała dla dowolnej, początkowej wielkości ROIC i równa się DF. Dla przykładu liczbowego Berenta wykazano, że można określić funkcję mnożnika ROE i na jej podstawie określić jednoznacznie dla danego ROIC i struktury kapitału wielkość ROE, a także wykazano, że istnieje funkcja stałych relacji przyrostów ROE i dźwigni finansowej dla dowolnej struktury kapitału i jest nią różnica między ROIC i oprocentowaniem kapitału obcego oraz wykazano, że za pomocą funkcji mnożnika kapitałowego dla dowolnej stopy zmian DF można jednoznacznie określić stopę zmian ROE i na tej podstawie wykazano, że paradoks dźwigniowy nie istnieje.
Oryginalność/wartość – Wyniki osiągnięte w artykule mają charakter innowacyjny teoretycznie i praktycznie. Szczególne znaczenie ma wykazanie, że paradoks dźwigniowy nie istnieje oraz że zależność DFL od warunków początkowych wynika z tego, że funkcja liniowa EBT jest funkcją o zmiennej elastyczności.